12-02-2019 | Hoewel in de afgelopen decennia veel kinderen en jongeren meer en beter onderwijs hebben gekregen, laten onderzoeken keer op keer zien dat sommige groepen steeds buiten de boot blijven vallen. Hoe komt dat? Wat zijn de mechanismen die ongelijkheid in stand houden? En wat kunnen we eraan doen? Het rapport ‘Unlock Education for everyone’ van de Engelse GCE-coalitie zet het op een rijtje. Daarmee geeft GCE-UK een aftrap voor de VN-bijeenkomst in juli waar lidstaten de voortgang op SDG4 zullen bespreken.
Soms zijn er individuele redenen waarom kinderen en jongeren geen toegang hebben tot goed onderwijs. Maar in de meeste gevallen gaat het gaat om systemische redenen: een opeenstapeling van achterstanden en achterstellingen die met elkaar samenhangen. Om dat te doorbreken, is ook samenhang in maatregelen nodig. Dat is de kern van het rapport ‘Unlock Education for Everyone: delivering the pledge to leave no one behind in education’ dat Send my Friend to School, de Britse GCE-coalitie, vandaag publiceert.
Uit onderzoeken blijkt dat voor bepaalde groepen kinderen hardnekkige drempels blijven liggen die de toegang tot goed onderwijs belemmeren, zoals kinderen met een beperking, kinderen in rurale gebieden, meisjes in gebieden waar seksediscriminatie een rol speelt, kinderen die opgroeien in armoede en kinderen die in ramp- of oorlogsgebieden leven. Er zijn ook groepen kinderen die niet eens goed in beeld zijn, zoals kinderen van bevolkingsgroepen die een nomadische levenswijze hebben, straatkinderen en ontheemden.
Wat zorgt ervoor dat die ongelijke toegang tot onderwijs in stand blijft, ondanks alle (internationale) afspraken en inzet van de afgelopen decennia? Het rapport gaat in op vier mechanismen:
(1) Ongelijkheid in de schoolsystemen zelf. Bijvoorbeeld doordat juist scholen met leerlingen uit achterstandsituaties moeite hebben om goede leerkrachten aan te trekken. Of doordat lessen worden gegeven in een andere taal dan de moedertaal van de kinderen. Zo blijven achterstanden voortduren.
(2) Tekort aan investeringen in onderwijs. Waar overheden zich niet (kunnen) houden aan de internationale norm om 20% van het nationale budget te besteden aan onderwijs, en als er geen extra aandacht gaat naar de meest achtergestelde kinderen, zijn het de huishoudens die zelf moeten investeren in goed onderwijs voor hun kinderen. Maar zulke kosten kunnen huishoudens in achterstandsposities zich niet altijd veroorloven.
(3) Discriminatie. Door discriminatie worden bepaalde bevolkingsgroepen achtergesteld. Soms expliciet – bijvoorbeeld waar overheidsbeleid vastlegt dat vluchtelingenkinderen niet in aanmerking komen voor onderwijs – en soms impliciet – bijvoorbeeld doordat bepaalde bevolkingsgroepen onvoldoende zijn vertegenwoordigd bij politieke beslissingen. Zo blijven kinderen uit achterstandsituaties buiten beeld.
(4) Gebrek aan toezicht. Als degenen die verantwoordelijk zijn voor het bieden van goed onderwijs voor iedereen er niet op worden aangesproken dat sommige groepen buiten de boot vallen, zal er weinig veranderen. Een van de problemen daarbij is het gebrek aan geldige en betrouwbare gegevens. Wie bijvoorbeeld in kaart wil brengen hoe het ervoor staat met kinderen met een beperking, stuit op het feit dat er geen algemeen geaccepteerde definitie van is. Informatie kan dan niet worden vergeleken en samengevat. En kan zo niet worden meegenomen in nieuwe maatregelen.
Met het rapport ‘ Unlock Education for Everyone’ wil Send My Friend to School een aanzet geven voor de bijeenkomst van het VN High Level Political Forum in juli 2019. Het HLP is het centrale VN forum dat de voortgang op de SDGs bespreekt en daarbij jaarlijks enkele SDGs uitlicht. Dit jaar staat onder andere het onderwijsdoel SDG4 centraal. Groot Brittannië zal dit jaar voor het eerst een Voluntary National Review aanbieden: een verslag van de nationale voortgang op de SDGs. Send my Friend to School geeft in het rapport een aantal aanbevelingen aan zowel de Britse overheid als de internationale gemeenschap om ongelijkheid in toegang tot goed onderwijs tegen te gaan.
Executive summary
The world is vastly off track in delivering the universal right to education, one that it promised to deliver for all children and young people through the leave no one behind pledge in the 2030 Agenda for Sustainable Development. 262 million children and young people remain out of school and too many that are in school are not learning2. We will not achieve Sustainable Development Goal 4 (SDG4) – the goal to provide quality and inclusive education for all by 2030 – unless we urgently accelerate progress for the furthest behind groups. Across the globe inequitable education systems mean that children and young people are being denied the opportunity to learn simply because of who they are or where they live: poverty, conflict, gender, geography, minority status and disability are all major reasons for exclusion from education.
While some children and young people face individual barriers to learning, the furthest behind children and young people in education often face multiple, compounding and intersecting disadvantages. Education policy and programming, therefore, needs to address these multiple forms of disadvantage simultaneously in order to be effective. Governments also need to identify and account for children and young people who are often invisible in data sets and are therefore locked out of learning because they do not feature in national education planning. This includes, for example, adolescent girls, children displaced due to conflict, children with disabilities, child labourers, nomadic and other migratory populations, ethnic minorities, children living in slums and street children.
Inequality in education persists due to inequitable and unresponsive education systems that allocate resources uniformly rather than according to need, underinvestment in public education, lack of accountability, gender inequality, discrimination, insecurity and instability caused by conflict and crisis. While there has been increasing political will to address inequality in education globally, there has been inadequate action and results delivered for the furthest behind children and young people.
This report challenges the UK Government to turn policy commitments into action to reach the furthest behind and unlock education for everyone. 2019 is a critical year for progress on SDG4 as it is one of the focus goals under review at the High-Level Political Forum (HLPF) in July – the body mandated to review and follow up on the progress of the SDGs. The UK is also, for the first time ever, participating in the Voluntary National Review (VNR) of its progress on the SDGs and will report at the HLPF. This is a key platform for the UK to visibly reaffirm and champion the leave no one behind pledge in education, and lead its implementation.
The Send My Friend to School coalition is calling on the UK Government to lead globally, work with countries, and invest more, and more equitably, in education to ensure the promise of education for all is achieved by 2030 and that no child or young person is left behind.